Wij zijn niet op vakantie, wij zijn op reis!

10februari-14 februari
Cafe guesthouse
lombok:

Ik kwam er na 1 dag al achter dat Alleen reizen toch niet helemaal mijn ding was. 2 dagen alleen op de gili eilanden en 2 dagen op lombok. Gili eilanden (eilandjes van grote eiland lombok) waren te gek! Super goed uitgaansleven en mooie strandjes, jammer dat het niet superduper lekker weer was maar ik heb me vermaakt met fietsen en strandjes bezoeken. Maar toch als jonge blonde hollandse meid voelde ik me niet op mn gemak met alle indo's, dus voor andere geen aanrader! Op weg terug naar het eiland zelf( lombok) zat ik in een waggelbootje met 10kippen 4 poezen en 100en pindaas. Wat was ik blij toen ik aankwam na 1u. Eenmaal aangekomen ging ik al een beetje plannen wat ik wilde zien.. Want na 2 dagen strand was ik wel weer klaar voor actie in de taxi. En na 2,5 maand had ik nog steeds geen mooie waterval gezien dus had gepland om naar de watervallen te gaan met de scooter + chauffeur! Helaas werd ik die avond heel ziek... Ik in mn eentje op de kamer, 35 graden en heel ziek met koorts was geen goeie combo. Natuurlijk spookte malaria ook nog eens door mn hoofd, waar ik met mn domme koppie niet over had nagedacht malariapillen te slikken. Want ja, waarom niet in bali en dan een paar km verderop weer wel. Maffe eilandjes, maar och ik moest iets doen want alle symptomen van malaria kwamen tevoorschijn. In mn pyjamaatje rond een uur of 3 in de nacht was ik naar buiten gestrompeld en de eerste beste jongen ben ik op af gestapt en begon ik mn verhaal of ze even een taxi konden bellen om me naar het ziekenhuis 50 km verderop konden brengen. Dit begrepen ze maar natuurlijk niet want was in godsnaam het ziekenhuis. 'Niet aanstellen, tourist' dachten ze en ze gaven me rare pilletjes. Maaar ik panisch ging toch voor het zekere en maakte ze even goed duidelijk dat het misschien malaria kon zijn of uitdroging. En ja daar zat ik dan na 5 min achter op de scooter van een onbekende jongen. Alles beter dan op mn kamer dod gaan dacht ik haha. Met 100km per uur scheurde we over de weg. Eenmaal aangekomen werd ik gelijk door 10 dokters omsingeld en moest ik snel op een bedje gaan liggen. Er stond een hele rij van mensen voor onderzoek klaar maar mijn blonde haren deden wonderen. En wat bleek.. Geeen malaria! Na 10pillen slikken mocht ik weer naar huis, al bij al was het 10euro... Even een bezoekje aan het ziekenhuis was heeeeul duur volgens de jongen, die deed alsof het een bezoek aan het museum was en maakte van alles een foto. Nou geen waterval meer dus voor mij maar gewoon lekker uitzieken. De dag erna kwam de familie! Eeeeen groot feest. Helaas eerst nog door de storm met de boot naar bali. Als een kletsnat zwervertje met backpack kwam ik aan bij het 5sterren hotel in seminyak. De eerste vraag was: weet je zeker dat je bij het goede hotel bent aangekomen? Heel fijn dus, ik voelde me niet helemaal op mn plaats maar de fam zou pas 4u later aankomen. Ik voelde me een prinsensje toen ik de kamer binnenkwam.. Wat een cultuurshock.

14 feb - 23feb
The legian
Ubud gardens
Damian
bali met de fam:

En toen was het tijd: naaaaaar pap mam fem thijs! Ik kon niet wachten. Wat heerlijk om ze weer eens te zien. En oh zo leuk om hun te laten zien hoe ik dan even leef voor 4 maanden. Bij mij werd echt niet teveel geld gevraagd want onderhandelen kon ik als de beste, nee ik ben niet meer DE tourist... Ik ben een ervaren reiziger.

We hebben fietstochten in de rijstevelden gemaakt, dolfijntjes gezien, geshopt en vooral lekker geluierd. Na een heerlijke week met de familie in seminyak, ubud en lovina was het tijd om WEER afscheid te nemen. Maaaaar lisette was erbij en dat maakte het een stuk minder uit, want ons tweetjes stond nog een super tijd tegemoet! Helaas is pien al eerder naar huis gegaan, maar ik weet zeker dat die nog wel een keer teruggaat. Lisette der reisgenootje was ook al eerder naar huis, en dan kwam eigelijk toch best wel goed uit voor ons tweetjes.

21 feb-28 feb
Bali, seminyak, ubud en lovina
House canesha
Nerwana watergardens
Met Lisette.

We hadden een drukke planning gemaakt. De eerste dag in ubud zijn we op pad gegaan met de scooter, eerst naar de buddha to buddha fabriek en een andere zilverfabriek ( dik ingeslagen). We konden gaan en staan waar we wilde dus hebben lekker rondgetourd en hebben nog wat kunstgallerijtjes bezocht. Op een of andere manier dachten we ook dat de monkeyforest wel leuk zou zijn. Nou het tegendeel heeft zich bewezen, iedereen werd aangevallen en overvallen met wilde hondsdolle aapjes. Nien dacht er niet aan om hun te belonen met een banaan, lisette ging ervoor... Nouja die waren na 1sec ook al op de grond gegooid want de apen vielen der vanachter aan. Met nien was het al gauw gedaan en wilde zo snel mogelijk weer weg, want een beweging naar je tas betekende voedsel voor apen en dan kwamen ze met zn alle op je af gestormd. Dus na 10 minuutjes hadden we het gezien en liepen we arm in arm terug naar de scooter. Nou wij waren wel klaar met de aapjes maar de aapjes waren nog niet klaar met ons. Tijdens het opbergen van de tassen in het zadel sprong er een aap met openbek op de scooter en greep alles wat in de scooter zat. Waaronder ook een flesje water die hij wist open te maken en over onze scooter heen leeggiette.... Fijn. We werden gered door de vrouw met de kattepult en konden weer weg met de scooter, op naar de waterpalace. Mooie tempeltjes, maar dat was dan weer 1 van de 1000en tempeltjes die we hadden gezien. Toch maar weer terug naar 'huis' om de volgende tour te regelen. En die tour bleek alweer 4 uur later te zijn. Want wij als onervaren klimmers wilde heel even de mount agung doen. Goed ideeee! Na een roomservice salade en 2uur slapen werden we om 12 uur snachts opgehaald voor de klim. En daar gingen we, met een super mooie sterrenhemel genoten we van de eerste paar trappen omhoog. Makkie dachten we, want het mocht zo wel van ons doorgaan. Maar helaas, na 5 trappen struikelde we zo de bosjes in. Met een lampje op het hoofd vochten we ons door de modder en planten omhoog. Na een halfuur was het al raak, we gleden uit en waren misselijk van de salade. Dat heeft vooral lisette geweten want die kon het echt niet meer binnenhouden. Het probleem was dat teruggaan naar de auto's niet echt een optie was vanwege de super steile en glibberige helling en onze top engels sprekende guide. Dus bikkelde we onszelf omhoog. Om het half uur vroegen we hoelang we nog moesten, het antwoord dat we terug kregen was: yeah of mno. We wisten genoeg, met deze vent kwamen we nergens dus moesten we onszelf de moed inspreken. Toch bleven we sterk volhouden dat hij wel een woord engels zou spreken en vroegen of we de zonsopgang op de top zouden halen. Het antwoord was een no.. Maarja had hij het nou wel of niet verstaan? Na 2 uur wilde we het wel een beetje opgeven maar we zaten vast.. Naar beneden kon niet, dus dan was er maar een weg. Toch hielden we het vol en zagen oppeens de andere paar groepjes voor ons lopen. Maar al te blij hoorden we een engelse guide en waren snel bij haar aangesloten; WE GINGEN DE TOP HALEN. Hoe moe onze voetjes ook al waren, we moesten nog 3 uur lopen (na 3 uur uitglijden en omhoog klimmen). Eenmaal na (en ik kan het niet vaak genoeg zeggen want we hebben nog nooit zo'n gevoel in onze beentjes en voeten gehad) veel pijn en vermoeidheid kwamen we aan bij de top. Enorme stijle helling met rotsen, afgronden en bodpaadjes hadden we getrotseerd. De zon kwam op.. En die hele klim was dit het wel waard! Wat bijzonder mooi. Voor foto's, check gezichtjesboek. Na een uur genieten on the top of the world begon de reis in het licht naar beneden. Dit was wel even makkelijker gezegd dan gedaan. Laten we vooral de details besparen maar wel zeggen dat dit ons 7 uur heeft gekost en ook onze newbalance/nikes heeft gekost maar vooral onze voetjes en benen heeft gekost. De enige woorden die onze held van een gids heeft gezegd waren: slowly and becarefull.. Nou dat konden we nog net wel verzinnen.
We mochten dik een week genieten van onze mount agung, want dat voelde we wel. De rest van die week in bali hebben we als omaatjes rondgelopen, nog net niet met stok. Snel maar dan ook snel weg van die mount agung, 9 uur lange hike..jaaa doeeei daar maken wij even 12 uur van.het plan was om dezelfde dag door te reizen naar lovina en nog even een waterval mee te pakken. Zelfs wij lachte onszelf uit en boekte nog een nachtje bij om lekker de hele dag in bed te liggen met pizza, dj pilow en MC matras. Van 15:00 tot 09:00 hebben we al roosjes geslapen. Nu was het wel tijd om door te gaan naar lovina, want we wilde nog een dolfijnentour doen en menjangan besnorkelen. Het duurde 4 uur om er met de auto te komen, dus veel konden we niet doen... Maaar wij staan niet stil dus zijn weer met scooter op pad gegaan, lekker door de bergjes cruisen was ook totaal niet erg. Die avond hebben we onszelf getrakteerd op een kroket bij een nl restaurantje. De volgende ochtend om 6u sochtend stapte we in een bootje en gingen naar onze vriendjes toe: dolfijntjes. Een schol van 30/40 dolfijnen sprongen rondom ons heen, jammer van de andere 50 touristenbootjes.
Het was vroeg de we konden de hele dag nog dingen doen, en hadden het weer heerlijk volgepland: snorkelen bij het eiland mejangan. Super veel visjes met verschillende kleuren en het rif was 1meter ver weg... Persoonlijk vond ik het mooier dan great barrier reef om te snorkelen, duiken is een ander verhaal. Die avond mochten we van onszelf een massage nemen, apart maar wel lekker en nodig.
We gingen onze vriendin nog even opzoeken van de avond ervoor, om afscheid te nemen. Een 28 jarig meisje met 3 kinderen, 1tje met het syndroom van down die geen huis had en in de winkel van haar baas woonde. Wij mochten even een kijkje nemen en schrokken toch wel even heel erg. Dit greep ons zo erg dat we geld hebben gegeven voor de school van de kinderen (1 maand was zo'n 3,- voor een speciale school voor kinderen met syndroom van down). Na het afscheid nemen van de kids en van haar waren we toch wel een beetje geschrokken hoe erg het ons pakte. Dit is niet wat je wilt tegenkomen want jij gaat even op 18 jarige leeftijd op reis en dan kom je een familie tegen die niet eens in een kamer van 30m2 leven. We hebben om haar bankrekeningnummer gevraagd en zijn van plan om elke maand iets te sturen... Alle kleine beetjes helpen haar, zeker aangezien het daar voor ons zo bizar goedkoop is.
Het was tijd om bali te verlaten. Het land met liefde voor zijn cultuur. Wayan we gaan je missen!

Bangkok
Rambuttri village
28/02/2014 - 02/03/2014

Na een kleine drie uurtjes vliegen waren we weer in de 'prachtige' stad: Bangkok. Aangezien het mijn 3e keer op het vliegveld was zou je toch denken dat ik de weg wel een beetje wist. Maar helaas hadden ze het hele vliegveld bijna afgebroken en waren ze bezig met een grote verbouwing. Dat maakt het allemaal niet makkelijker want Bangkok betekend meestal chaos... Omdat we wel aardig wisten waar we naar toe moesten en wat we gingen betalen werden de taxi's niet meteen blij van ons. Eenmaal in ons hotel hadden we voor ons zelf een kleine planning voor onze dag in Bangkok. We moesten samen bedenken, plannen en organiseren wat we de komende tijd zouden gaan doen. Beide hadden we nog echt een paar dingen die niet in de planning mochten ontbreken dus dat maakte het nog even extra lastig. Ik had natuurlijk al veel gezien van Thailand maar ik wil tot dat mijn moeder komt ook niet alleen reizen dus dat betekende dat we beide iets moesten inleveren. Na een dagje overleg bij het zwembad en wat advies van het reisbureau kwamen we op het volgende:

02/03 : Vliegen naar Chiang Mai, want de trein zat vol....
02/03 - 06/03: Chiang Mai met daytrip Chiang Rai.
06/03 - 08/03: Slow boat naar Luang Prabang (Laos).
08/03 - 11/03: Luang Prabang.
12/03 - 13/03: Vientiane en terug vliegen naar Bangkok.
13/03 - 14/03: Nachtbus en vroege boot vanaf Bangkok naar Ko Phangan.
15/03: THE FULL MOON PARTY at Ko Phangan.

En zoals altijd zijn we weer veel te vroeg op het vliegveld wat er voor zorgde dat we volgens ons makkelijk een vlucht eerder konden nemen. Maar daar was Airasia het niet mee eens want dat hadden we 2 dagen van te voren moeten aangeven. Dat ging natuurlijk ook wel lekker want we hadden onze vlucht een kleine 10 uurtjes van te voren geboekt. Ons plekje in het vliegtuig maakte weer een hele hoop goed want we hadden namelijk ieder een eigen rijtje stoelen, erg fijn!


Chiang Mai
02/03/2014 - 06/03/2014
Lanna Boutique Resort

Eenmaal op het vliegveld begon het gezeur direct alweer want geen een taxi reed op de meter. En na een tijdje reizen weet je wel dat een prijsafspraak altijd in je nadeel is... De mevrouw van het vliegveld verzekerde ons ervan dat 120 THB de prijs was en hij ons af ging zetten bij het hotel. In de taxi riep de man ineens na een minuut of 5 in de auto dat we nu de grens van 120 THB over waren en dat als we naar ons hotel gingen rijden het 160 THB was. Na een kort telefoontje met de mevrouw van de centrale was de meneer nog steeds van het bedrag overtuigd en hebben wij hem met een glimlach 120 THB in zijn hand gedrukt. Aangezien we opzoek waren naar de receptie liepen we het trapje op en stapten we bijna met backpack en al in het zwembad dat de hele beneden verdieping bedekte. We hadden een beetje haast en we vroegen het hotel een scooter te regelen voor ons zodat we nog even weg konden. Aangezien we nog al wat bij de receptie moesten regelen viel ons oog op een bordje met prijzen en die weken nog al af van de prijs die wij zouden moeten betalen. En jullie willen het vast niet geloven maar na een uur lang met de hele crew van de receptie praten en schreeuwen in alle talen waren ze eindelijk bereid om ons de kamer te geven voor dezelfde prijs. Nadat we onze tas op onze kamer neer hadden gelegd kwam de volgende Thai geld uit onze portemonnee vissen want daar stond onze vriend de scooter. Na een kwartier dealtjes sluiten waren we tevreden met de prijs en konden we eindelijk aan onze reis door het noorden van Thailand beginnen.

Uitslapen is er nog steeds niet heel erg bij want op onze eerste echte dag in Chiang Mai hadden we het Tigerkingdom gepland,watervallen en een tempel op een van de bergen van Chiang Mai. Vroeg opstaan loont wel echt wat wij waren als tweede bij de baby tijgers in het Tigerkingdom. Voordat we naar de baby's gingen hebben we een tijdje staan kijken naar wat volwassen tijgers die aan het spelen waren. Een ding wat ons wel opviel was is dat de tijgers zoals als veel mensen wel zeggen echt niet gedrogeerd zijn.. En het vrij naar zou zijn als de tijgers ook zo met ons gingen spelen. Kleine poesjes knuffelen leek ons een goed begin en dat bleek ook want zo tussen die kleine baby tijgers is echt een geweldige ervaring. Natuurlijk voelt het niet altijd allemaal even goed want ze horen er natuurlijk niet maar ze werden echt goed verzorgd en kwamen geen aandacht van verzorgers te kort.
Na de baby's kwamen de 'jonge' tijgers. En zo jong en klein waren ze niet want die kleine poesjes groeien in een paar maanden uit tot immens grote tijgers. Dus met wat gezonde angst gingen we samen de kooi in. Ook deze tijgers lagen er niet allemaal voor dood en waren zo af en toe druk aan het spelen. Na een kleine fotosessie waren we toch wel snel klaar bij de tijgers want echt zonder angst zaten we er niet. De 'grote jongens' zaten ook al flink naar ons te loeren dus met ons hart in onze keel zijn we ook die kooi maar in gelopen. Ze lagen gelukkig bijna allemaal lekker te chillen in de zon dus konden wij ze lekker gaan aaien. Wat een prachtige dieren.

Aangezien we een scooter hadden voor een paar dagen gingen we nog maar opzoek naar wat watervallen in de buurt. Helaas stonden ze allemaal een beetje droog en was het nogal een klim om bij ze te komen dus besloten we om ze over te slaan en door te rijden naar een tempel op de berg van Chiang Mai. Dit verliep allemaal 'reuze soepel', laten we details maar besparen.

De wekker ging dit keer niet om 7:00 maar 06:00 uur want we werden op tijd opgehaald voor een dagtripje naar Chiang Rai. Het zou een lange dag worden en we zouden veel gaan zien en doen. Na de witte tempel zijn we nog een poosje bij de golden triangle geweest en hebben we als laatste die dag een longnecks bezocht. De longnecks zelfs vonden we maar een enge bedoeling maar het spelen met de kinderen uit het dorp was echt heel leuk. We maakten wat foto's van ze en lieten ze het toen zien op het schermpje. Zo hebben we #selfie zelfs in middle of nowhere geïntroduceerd. Dat vonden ze een erg leuk spelletje dus ze deden hun uiterste best om er zo gek mogelijk op te staan. Aan het einde van de dag waren we helemaal gesloopt dus we zijn lekker op tijd ons bedje in gegaan aangezien de volgende dag de hele dag olifanten verzorgen op het programma stond.

Op onze eerste dag in Chiang Mai hadden we heel veel uitgezocht over de olifanten want het was iets wat we heel graag wilden doen. Maar in onze ogen moest het niet alleen leuk zijn voor ons maar ook voor de olifant. Na wat telefoontjes en wat rond zoeken op het internet kwamen we uit bij Woody's Elephant Training. De ochtend bestond uit: commando's leren want de olifanten spraken helaas geen Nederlands en een kort stukje rijden. De olifanten zaten overdag wanneer er bezoekers waren voornamelijk vast maar 's ochtends en 's avonds kregen ze uren de tijd om zelf eten te gaan zoeken. En daar was onze vriend Woody erg blij mee want een olifant eet ongeveer 300 kilo per dag en poept ieder uur. In de middag zijn we voor onze vriendjes het veld in gegaan en zijn we suikerriet voor ze op gaan halen. Volgens Woody iets waar ze helemaal gek op waren. De groep bestond uit heel wat olifanten maar we hadden eigenlijk constant de slappe lach door Happy, de anderhalf jaar oude baby olifant. Ze was echt van alles aan het uitvreten en was zo verschrikkelijk ondeugend. Omdat de moeder olifant 4 jaar voor haar jong zorgt en het bijna 2 jaar draagt werd ze af en toe wel gek van haar kleine Happy.. Om het haar en beetje makkelijker te maken zat Happy vast aan haar moeder zodat ze haar niet overal weg hoefde te plukken. Na het rijden gingen we lekker de olies wassen en niet alleen zij werden gewassen maar wij kregen zo af en toe ook een lekker bak poep water over ons heen haha. Tot slot hebben we lekker met ze gezwommen in de vijver en waren we allemaal wel toe aan een opfris beurt. Echt een dag om nooit weer te vergeten. Gelukkig konden we de komende twee dagen bij komen op de slowboat want alle dagen van alles doen is geweldig en leuk maar vooral dodelijk vermoeiend. Dus het werd de volgende ochtend tijd om Thailand maar eens te verlaten.


Slowboat met als eind bestemming Luang Prabang
06/03/2014 - 08/03/2014

Omdat we een beetje op ons geld moesten letten en we in een spontane bui waren hadden we voor dat we het eigenlijk wisten de slow boat naar Luang Prabang (Laos) geboekt. Maar met onze domme kop hadden we niet echt op het programma gelet dus wisten we eigenlijk helemaal niet wat en in welke volgorde ging gebeuren. Achteraf bleek dat de eerste dag bestond uit een levensgevaarlijke auto rit door de bergen naar de grens van Thailand en Laos. In het dorpje Chiang Khlong hebben we de nacht in een super lowbudget guesthouse doorgebracht, een keer weer wat anders, die hotels vervelen na een poosje ook wel haha.

Rond zeven uur de volgende ochtend werd van ons verwacht dat we ons visum gingen regelen op de grens. Helaas werd ons goedkope bootreisje verpest door een visum van 35 USD, beetje jammer maar wel weer een stikker en een stempel in ons paspoort. Na een dikke 6 uur waren we in een idioot klein dorpje aan de Mekong, Pak Beng. Om te beginnen stonden bedelende kinderen ons op te wachten en ze hadden het voorzien op onze chips en chocolade. Dikke pech voor jullie want wie zeurt krijgt dus lekker helemaal niks van ons. Nadat we ons hadden geïnstalleerd in het nieuwe 'prachtige' guesthouse hebben we tripadvisor even laten zoeken naar een lekker restaurantje. En dat is goed gelukt, we hebben die avond lekker Indiaas gegeten met twee Nederlandse meiden en twee jongens die we op de boot hadden ontmoet. Erg gezellig maar om half negen hadden wij de lamp wel uit en zijn we lekker ons bedje in gedoken.

Om 7:00 uur stonden we weer braaf onder de warme douche en om half 8 klaar voor het ontbijt. Die Franse invloeden zijn toch wel ergens goed voor want de Franse baguettes smaken na 3 maanden toast heeeerlijk! Op onze boot zaten dit keer wat meer locals en op een of andere manier vonden ze mij (Lisette) heel grappig en moest ik alles uitproberen. Toen de rijst en groenten te voorschijn kwamen sloeg ik dat uit beleefdheid natuurlijk niet af en begon aan mijn eerste hapje rijst met roodbruine prut. Nienke probeert elke keer wanneer er eten te voorschijn komt vooral geen oogcontact te maken en vooral niet op te vallen want zelfs een klein beetje scherp is voor haar dodelijk. Bij mijn eerste hapje dacht ik het lekker te vinden dus gaf het ook door aan het andere Nederlandse meisje, ze was op dat moment iets te fanatiek en nam een grote hap. Na een kleine 30 seconden hadden we beide de tranen over onze wangen lopen en werden we uitgelachen door alle locals. Ik zal je de details besparen maar een tip: eet nooit rijst met een roodbruin prutje! Gelukkig was er genoeg plek op de boot en waren de 9 uurtjes zo om en was daar onze eindbestemming: Luang Prabang.


Luang Prabang
08/03/2014 - 11/03/2014
Villa marry no.1

Eindelijk aangekomen na de slow slow slowwly boat, werden we vervoerd naar het centrum van luang prabang. En jaa hoor 1min verder rijden deden ze niet, ga maar lopen dachten ze. Daar dachten wij anders over met 20kilo op je rug. Maar helaas geen keus, dus gingen we naar ons totaal onbekende villaatje. Aangekomen in ons nieuwe tijdelijke huisje hadden we een heeeeerlijke kamer, met high tech bad. Waar we dik gebruik van hebben gemaakt by the way. Die nacht gingen we op zoek naar een atm, die het dan ook zou doen. Zo strandden we aan bij de dagelijkse nightmarket, met vele aziatische olifantenbroekjes en schilderijen. 500meter zag je links en rechts precies de zelfde dingen, dus we waren snel uitgekeken en kregen hongur. We waren aangeschoven bij 2 andere nl meiden, gezellie.
De volgende ochtend konden we eindelijk een beetje uitslapen, en waren naar de kuang xi watervallen gegaan met de tuktuk. Na een uur rijden kwamen we aan bij de watervsllen, erg touristisch maar het zeker weten waard. Mooie tredens van lichtblauwgroen troebel water en dan helemaal bovenaan een grote waterval. Na vele fotootjes wilden we toch even plonsen en afkoelen in het water. Het was ijskoud dus besloten we er maar in een keer in te springen en dan van een waterval af. De waterval was zo'n 4/5 meter hoog, maar alsnog scheten we in ons bikinibroekies. Toch gingen we ervoor, en hebben het nog zo'n 3x erna gedaan. Het enige wat ietsje minder was waren de kleine visjes die aan je teentjes knabbelde. Dus wij zo spastisch mogelijk het water weer uit en in. De dag was alweer bijna voorbij, nog even gegeten in laolao garden en daarna wilde we nog een tour boeken voor de volgende dag. Dus bezochten een travel agency. En het viel ons al op dat iedereen hier zegt: hello somebody. Dus wij denkende dat we slimboos waren en gingen ze toch maar even vertellen dat het niet zo netjes is om iemand somebody te noemen. Want een somebody is een nobody. De man begon heel hard te lachen en vond ons gelijk leuk. Wij heel serieus begrepen het gelach niet zo goed... Tja wat bleek: saibadee AKA somebody is ook wel hallo in hun taaltje. Beschamend probeerde we het nog leuk te houden en gingen dik onderhandelen, we haalde alles uit de kast om de prijs tot de helft te krijgen, dit lukte niet.. Dus besloten we zelf maar om ons eigen tourtje te orgsniseren (zoals we meestal wel doen). Doodmoe van het onderhandelen doken we gelijk ons bedje in.

Gister hebben we een fiets gehuurd en lekker rond in luang prabang gecruised, wel 3 keer hetzelfde rondje want luang prabang is dus niet zo groot. Die avond hadden we een bootje geregeld voor de sunset, niet zo spectaculair als we dachten maar zo hadden wij weer wat voor de arme mensjes in laos gedaan.
Voor vandaag hadden we weer grote plannen, helaas voelde lisette zich niet helemaal top dus besloten we lekker even te blijven liggen. Helaas van de monnikkenstoet en de markt, maar het is dan maar een reden om hier terug te komen. Net zoals het tuben in vanvieng, daarvoor komen we ook nog eens terug. Rond een uur of 12 zijn we met de boot naar de overkant gegaan en hebben we chompet bezocht. Het was wel even een shock hoe mensend daar leefde dan hier in lusng prabang. Even een rivier oversteken en je bent in een compleet andere wereld. Kinderen op de paadjes die bedelen om een pen, je armband afpakken en met gretige handjes naar je toekomen. Jammer dat we geen snoepjes/tandpasta/shampoo etc bij ons hadden, maar we hebben wel een aantal pennen en elastiekjes uitgedeeld... Zelfs nog een zaklamp op zonne-energie, wat een gulle gevertjes zijn we eigelijk heh. Nu liggen we lekker op ons bedje en wachten we op de sleepingbus naar vientiane.